Γράφει ο Notis
Web radio…
Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι απλό, δεν είναι διασκέδαση, δεν
είναι παιχνίδι. Χρειάζεται γερό στομάχι. Χρειάζεται ατσαλένια νεύρα, απίστευτη
υπομονή, εξαιρετική επιμονή. Απαιτεί πολύ χρόνο. Απαιτεί αντοχές, πίστη, τύχη.
Προϋποθέτει γνώσεις. Προϋποθέτει δημόσιες σχέσεις, ατελείωτη δουλειά,
πραγματικούς ακροατές. Καταστρέφεται από την απειρία. Καταστρέφεται από τον
αλόγιστο ανταγωνισμό, την έλλειψη σεβασμού, την απουσία επαγγελματισμού. Προκαλεί
πόνο. Προκαλεί οργή, εχθρούς, φθόνο. Προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο
αδιάφορο. Προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει
την σημαντικότητα του, που μαστίζεται από την μετριότητα, που ξεχνά ότι κάποτε
αγάπησε.
Τότε γιατί να το
κάνεις;
Για μια και μοναδική στιγμή, ένα συναίσθημα αδύνατο να περιγράψω
με λέξεις, κάτι που επιδίωξα και εκείνα τα υπέροχα χρόνια που πέρασα στα fm, και ίσως μπορείς να το χωρέσεις σε μια απλή λέξη που
επιβεβαιώνει τις προσπάθειες σου: «Μπράβο».
Μη νομίζεις πως ένας ραδιοφωνικός παραγωγός δεν νιώθει «καλλιτέχνης». Αυτόν
βέβαια δεν μπορείς να τον χειροκροτήσεις, αλλά ένα μπράβο και η παρέα σου,
είναι κάτι παραπάνω από ανταμοιβή. Αυτό όμως δεν μπορούν να το νιώσουν όλοι.
Ανέκαθεν υπήρχαν άτομα που έκαναν ραδιόφωνο (νόμιζαν πως έκαναν) έτσι για την
«μούρη», για να βρουν γκόμενα, για να προσποιηθούν τους καμπόσους. Και
δυστυχώς, όπως συμβαίνει στα περισσότερα επαγγέλματα (είτε έμμισθα είτε ως
χόμπι), ο κακός, ο μη επαγγελματίας, καταστρέφει το ίδιο το επάγγελμα. Πώς να
εξηγήσεις σε κάποιον από αυτούς πως ένα απλό «μπράβο» είναι ικανό να προκαλέσει
πολλαπλούς οργασμούς; Η επιβεβαίωση, η
κατανόηση, η επικρότηση, είναι σα να έχεις κερδίσει το Τζόκερ η μια νύχτα με
την Monica Belucci!
Έρχεται όμως αυτό το «μπράβο»;
Έρχεται. Με μια συχνότητα όμως παρόμοια με πλοίο που
επισκέπτεται τον χειμώνα την άγονη γραμμή! Θα μου πεις «γι’ αυτό και δεν χάνει την αξία του». Συμφωνώ και επαυξάνω. Είναι
όμως αρκετό; Γιατί βλέπεις, το χειρότερο δεν είναι να μην επικροτούν την αξία
σου (μπορεί για κάποιους να μην αξίζεις), αλλά να μην γνωρίζουν την αξία σου.
Να αδιαφορούν. Να μην δοκιμάζουν αν θα τους αρέσει το γλυκό. Να σε αφήνουν με
την απορία του αν θα μπορούσες να εισπράξεις παραπάνω «μπράβο». Να βιάζονται να
σε «κλείσουν» μόλις πεις η παίξεις κάτι που δεν το γουστάρουν, λες και έχεις
κάνει μυστική συμφωνία πως θα λες και θα παίζεις μόνο πράγματα αρεστά. Και
ποιος μπορεί να κρατά τους πάντες ευχαριστημένους; Είναι σα να παρακολουθείς
αγώνα basket μόνο το τελευταίο 10λεπτο, και αυτό μόνο αν έχει αγωνία γιατί
αν η διαφορά είναι στους 15 και πόντους, τότε γυρίζεις μόνο για να δεις το
τέλος. Σαν αυτόν που σε πείθει πόσο καλή είναι μια τηλεοπτική εκπομπή και όταν
την επομένη τον ρωτήσεις αν είδε το «τάδε», σου απαντά πως εκείνη την στιγμή
μάλλον θα έκανε ζάπινγκ! Σαν τις γριές που χειροκροτούν με πάθος τον Λαζόπουλο
και μετά πάνε και ψηφίζουν τα δικά τους! Σαν αυτούς που διαβάζουν την περίληψη
σε ένα βιβλίο η βλέπουν το trailer μιας ταινίας και μετά κοκορεύονται πως αυτό το έχουν διαβάσει
η το έχουν δει! «Μα δεν πειράζει πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι…»
Πάντα όταν μεγαλώνεις και στο υπενθυμίζει η ημέρα γενεθλίων
σου, μια γκρίνια και ένα παράπονο τα έχεις. Όμως τα γενέθλια δεν είναι μόνο η
απόδειξη πως μεγαλώνουμε, αλλά και η συνειδητοποίηση πως έζησες έναν ακόμη
χρόνο, πως τα κατάφερες μια ακόμη χρονιά και συνεχίζεις με πείσμα για την
επόμενη. Όσο πιο πολλά γενέθλια γιορτάσεις τόσο πιο τυχερός μπορείς να νιώθεις,
πιο σοφός και έμπειρος, γεμάτος αναμνήσεις και βιώματα, κουρασμένος μα όχι
ξοφλημένος. Είναι ωραίο και μοναδικό να μπορείς να επαναλάβεις δυνατά τους
υπέροχους στίχους των Χάρη & Πάνο
Κατσιμίχα: «Είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους…».
Ναι, είμαστε ακόμα εδώ και ακόμα ψάχνουμε στα τυφλά καινούργιους τρόπους ώστε
να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε και να παραμείνουμε εδώ.
Πέρασαν 5 ολόκληρα
χρόνια από εκείνη την μαγική στιγμή που ο Ψυχώ βγήκε στον ιντερνετικό αέρα, παρουσιάζοντας live στους
ανυποψίαστους ακροατές ποδοσφαιρικό αγώνα Pro Evolution Soccer! Ήχο
όχι εικόνα. Με live «καντήλια» για το φάουλ που δεν είδε ο διαιτητής, με
πανηγυρισμούς που ξεσήκωναν την γειτονιά σε κάθε γκολ, με τα joysticks να
παίρνουν φωτιά και τον AMD να παλεύει να σηκώσει το μαρτύριο στο οποίο τον είχαμε
υποβάλλει! Για την ιστορία, ο Φώτης με κέρδισε, αλλά που θα πάει, θα έρθει αυτή
η ρεβάνς!
Πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την μαγική στιγμή που
χωρίς να γνωρίζουμε την τύφλα μας, προσπαθήσαμε να στήσουμε κάτι φιλόδοξο,
απαιτητικό και δύσκολο, που παρουσιάζαμε εκπομπές χωρίς να γνωρίζουμε αν
κάποιος μας ακούει, που κάναμε αφιερώματα σε παραδοσιακά τραγούδια (!) με τον
Άρη να μιμείται τον μέγα ραδιοφωνικό παραγωγό «blakman»,
που προσφέραμε υπερπαραγωγές όπως την δική μας εκδοχή στο γνωστό παραμύθι της «Κοκκινοσκουφίτσας», που βγάζαμε
εκπομπές karaoke στον
αέρα, που σχεδιάζαμε την κινηματογραφική μας ταινία όπου το σενάριο ήθελε δυο
τύπους φορώντας μόνο τα εσώρουχα τους να παίζουν τάβλι μπροστά στην βουλή! Μα
υπήρχε κάποιος έτοιμος να δεχθεί την τρέλα μας; Από ελάχιστοι ως κανένας. Και
αυτό μας έκοψε λίγο την φόρα οδηγώντας μας σε πιο «συμβατικά» ραδιοφωνικά
μονοπάτια. Παρόλα αυτά, έγιναν αφιερώματα στον έντυπο τύπο (εφημερίδες &
περιοδικά) και ο Ψυχώ Radio ήταν και εκεί! Κάποιοι
δημοσιογράφοι αναγνώριζαν αυτό που δεν μπορούσαμε να πείσουμε άλλους να
αναγνωρίσουν: Πως σε σχέση με άλλα web radios, εδώ υπήρχε μια ιδιαίτερη περίπτωση, ανθρώπων που
πραγματικά αγαπούσαν το ραδιόφωνο και είχαν σκοπό να το υπηρετήσουν.
Ε ναι ρε γαμώτο, το αγαπούμε το ραδιόφωνο. Μαζί του
μεγαλώσαμε (οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον), μαζί του ονειρευτήκαμε,
ερωτευθήκαμε, δακρύσαμε, γελάσαμε, κάναμε σεξ, πληροφορηθήκαμε, διαβάσαμε!
Θυμάμαι πιτσιρικάδες με τον Φώτη να παρακολουθούμε τον Μιχάλη Τσαουσόπουλο
(στις καλές του ραδιοφωνικές εποχές) να ιδρώνει με τεράστιες κασέτες και
βινύλια, παράγοντας κάτι που ακουγόταν τόσο άνετο. Θυμάμαι να μαζευόμαστε στο
σπίτι ενός φίλου και να ακούμε κασέτες που είχε ηχογραφήσει ο Φώτης οι οποίες
περιείχαν μονάχα στα spots που έφτιαχνε ο Μιχάλης. Θυμάμαι να με μαθαίνει την ελληνική
ροκ ο Δημητράκας και να ονειρεύομαι πως κάνω και εγώ το ίδιο, θυμάμαι τα 5 watts του
Ψυχώ fm και τις μικρές αγγελίες αποκλειστικά για τουρίστες, θυμάμαι,
θυμάμαι, θυμάμαι…
Μα ήρθε ο Ψυχώ Radio, με ιδιαίτερες εκπομπές, καλούς φίλους, φοβερές
συνεργασίες, μεγάλες χορηγίες, εκπληκτικές συμμετοχές. Τα θέλαμε όλα αυτά;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Περισσότερο λαχταρούσαμε μοναδικά «παρεάκια», παρά
τις δυνατές μας συμμετοχές σε γνωστά festivals, αυτό είναι σίγουρο. Να έχουμε μια καλή παρέα πρόθυμη
να ακολουθήσει τα σχέδια μας, να ανταλλάσσουμε απόψεις, φιλοδοξίες, να
μοιραζόμαστε επιθυμίες και προτιμήσεις. Και πόσα ωραία πράγματα κάναμε η
θέλουμε να κάνουμε… Δικό μας μουσικό festival, αποκριάτικο πάρτυ μετά τις αποκριές, εκδρομές, τουρνουά
τάβλι με live αναμετάδοση, διαγωνισμό χειρότερου χορού, μαγικά beach parties, συνεντεύξεις
καθημερινών ανθρώπων, αμπάριζα, πανηγύρι στην πλατεία Νέας Σμύρνης, τρελούς
διαγωνισμούς με ακόμη πιο τρελά έπαθλα, ένα σωρό απίστευτα σχέδια που έχουν ένα
και μοναδικό σκοπό: να περάσουμε όλοι καλά, να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε!
Γιατί κάτι τόσο φιλόδοξο να φαντάζει τόσο δύσκολο, ακόμα και ακατόρθωτο;
Παρά τις δυσκολίες, τα οικονομικά προβλήματα, τις προδοσίες,
την αχαριστία, την κούραση, τους τσακωμούς, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τον πόλεμο
που ακόμα δεχόμαστε (είμαστε εχθροί κάποιων χωρίς να το γνωρίζουμε), είμαστε
ακόμα εδώ, λίγοι και εκλεκτοί! Τεχνικά θέματα υπάρχουν και θα υπάρχουν (μόνοι
μας κάνουμε τα πάντα), όμως κύριο χαρακτηριστικό όλων είναι ότι θέλουμε να
συνεχίσουμε ότι και αν συμβεί. Γιατί ειλικρινά το γουστάρουμε πολύ αυτό που
κάνουμε. Ως φανατικοί υποστηρικτές της Ελληνικής μουσικής σκηνής, συνεισφέρουμε
με όποιες δυνάμεις έχουμε για να αναδειχθούν η να κατοχυρωθούν κάποια ονόματα
και νιώθουμε κάθε φορά μεγάλη ικανοποίηση που ένα τόσο δα θεμελιάκι το βάλαμε
και εμείς σε πολλά οικοδομήματα. Στο μόνο που ελπίζουμε είναι η αναγνώριση των
προσπαθειών μας και αυτό που τόσο πολύ αναζητούμε είναι μια καλή παρέα που θα
μας ακολουθεί βοηθώντας μας να επιχειρήσουμε όσα φανταζόμαστε.
Χρόνια μας πολλά λοιπόν και ευχαριστούμε ειλικρινά όλους
όσοι μας στηρίζετε αυτά τα χρόνια και όλα τα μεγάλα συγκροτήματα (για εμάς
τεράστια!) που συνεργαστήκαμε άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι τόσο επιτυχημένα.
Είναι αλήθεια πως θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα ακόμα, πράγματα όμως που
θέλουν την υποστήριξη τους. Μια υποστήριξη και στήριξη, που αν μας δοθεί θεωρώ
πως όλοι θα περάσουμε πολύ καλά. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι η μουσική, η παρέα
και το ραδιόφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου