Bruce Springsteen “Wrecking Ball” (Μάρτιος 2012)

Γράφει ο Mike Psycho_Wolf

Μέσα από μία αρκετά ανέλπιστη διαδικασία, έφτασε στα χέρια μας ο νέος δίσκος του Bruce “The Boss” Springsteen, "Wrecking Ball”, λίγες μόλις μέρες μετά την παγκόσμια κυκλοφορία του (5 Μαρτίου 2012) και μάλιστα στην Deluxe edition, με δύο bonus tracks (ιδιαιτέρως αξιόλογα να σημειώσουμε).  Δεν μπορούσαμε λοιπόν να στερήσουμε από όλους εσάς την χαρά να πάρετε πρώτοι μία γεύση.  Έτσι, ξετινάξαμε τον δίσκο στο replay και σας τον παρουσιάσαμε ολόκληρο στην εκπομπή «Το Κάλεσμα του Λύκου» στις 28 Μαρτίου.  Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, σκεφτήκαμε πως σκόπιμο είναι να δώσουμε και από το blog μας την γνώμη μας και να παρουσιάσουμε και από εδώ το Wrecking Ball.

Με τον δίσκο αυτό, ο φοβερός γερόλυκος της ροκ έρχεται να μας δείξει ότι παραμένει ένα από τα πλέον "ανήσυχα παιδιά".  Ακούγεται ευχάριστα με τη φρεσκάδα ενός εντελώς νέου υλικού του καλλιτέχνη, χωρίς ανούσιες αυτεπαναλήψεις όπως θα φοβόταν κανείς από έναν παλαίμαχο 62-χρονο βετεράνο της ροκ.  Ο Boss, έχει ακόμα το θάρρος να δοκιμάζει νέα πράγματα, χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες ενός ακόμα best hits ή σε διασκευές προηγούμενων επιτυχιών.

Μουσικά, ο δίσκος είναι έντονα ρυθμικός και πολυποίκιλος, ακολουθώντας πολλά διαφορετικά μουσικά είδη, από Ιρλανδικούς δρόμους μέχρι blues και gospel, από τον δυνατό βαρύ ήχο σε ήπιους αλλά πάντα δυναμικούς τόνους, και βέβαια πάντα στις γνωστές κλασικές ροκ γραμμές.  Χρησιμοποιώντας στο έπακρο ολόκληρο το δυναμικό της E-Street Band, μας δίνει ένα δίσκο γεμάτο με άριστα δομημένα κομμάτια, που ξετυλίγονται σταδιακά και μας δίνουν μία έντονη ζωντάνια.

Η δυναμικότητα όμως του Bruce, ανέκαθεν στηριζόταν κατά μεγάλο μέρος στην στιχουργική πλευρά των κομματιών του, κάτι που διακρίνει και το Wrecking Ball.  Έντονη πολιτική διάθεση αλλά και εσωτερικός θρησκευτισμός.  Ένα μεγάλο μέρος των κομματιών αφιερώνεται στους ανώνυμους ήρωες της εργατικής τάξης και τον απλό κόσμο που στήριξε και στηρίζει τον πλανήτη αυτό, με τα πάνω του και τα κάτω του, με τα όνειρα και τις κρίσεις του.  Υπάρχουν αρκετές θρησκευτικές επιρροές (ειδικά στα “Rocky Ground” και “Swallowed Up”), αλλά και συχνές και σαφείς αναφορές στην οικονομική κρίση, πάντα από την πλευρά του εργάτη.  Δεν θα μπορούσαν να λείψουν βέβαια και τα γνωστά, κλασικά πλέον για τον  γνωστικBoss, «πατριωτικά» βέλη ειρωνίας προς την - κακώς εκφρασμένη - Αμερική.

Αναφορικά με το booklet του άλμπουμ, οφείλουμε να πούμε ότι παρουσιάζει – όπως θέλαμε – τους στίχους των κομματιών, με φόντο απλές και λιτές εικόνες του Bruce.  Ιδιαίτερα συγκινητικό είναι το τελευταίο αντίο που αφιερώνει ο ίδιος ο Bruce στον φίλο και συνεργάτη του Clarence “Big Man” Clemons, για χρόνια σαξοφωνίστα της E-Street Band, που δυστυχώς απεβίωσε τον Ιούνιο του 2011.

Ένα άλμπουμ με δυναμισμό, δομή, φοβερό με ένα απλό - αλλά όχι απλοϊκό – τρόπο.  αν θέλαμε να δώσουμε με μία λέξη τι αφήνει ως επίγευση, τότε αυτή θα ήταν «μαγκιά», Ειδικά το ομώνυμο τραγούδι “Wrecking Ball”, ένα κομμάτι γραμμένο για το Giants Stadium του New Jersey, το οποίο κατεδαφίστηκε τον Αύγουστο του 2010.

Η τελευταία μπάντα που εμφανίστηκε στο στάδιο αυτό, ήταν η E-Street Band με τον Bruce Springsteen, χαιρετώντας έτσι το στάδιο της γειτονιάς τους, αφού τα περισσότερα μέλη της μπάντας γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γνωρίστηκαν στο New Jersey.  Στο κομμάτι αυτό ακούμε ουσιαστικά το στάδιο να απευθύνεται στην μπάλα κατεδάφισης που έχει στηθεί απέναντί του, έτοιμο για το επερχόμενο τέλος, με το κεφάλι ψηλά.

Σημειώνουμε ότι τόσο το “Wrecking Ball”, όσο και το “Land of Hope and Dreams”, είναι κομμάτια που έχουν γραφτεί αρκετά παλαιότερα (2009 το πρώτο και 1998-1999 το δεύτερο κατά τη δημιουργία των Seeger Sessions, γεγονός που πιθανότατα έδεσε με τα υπόλοιπα Ιρλανδικά στοιχεία του δίσκου).  Είναι άλλωστε μία γνωστή τακτική του Boss.  Όντας τόσο πολυγραφότατος, είναι πολλά τα κομμάτια που έχει γράψει και έχει παρουσιάσει σε live εμφανίσεις, αλλά δεν έχουν καταλήξει ακόμα σε κάποιον δίσκο, είτε γιατί δεν ταιριάζουν στο ύφος του δίσκου, είτε γιατί απλά δεν χωράνε.

Αν θα θέλαμε να ξεχωρίσουμε κάποια ακόμα κομμάτια – αν και αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε ένα τόσο καλό συνολικά δίσκο – τότε σίγουρα θα ξεκινούσαμε με το δυνατό και σκληρό “Shackled and Drawn”, καθώς πέραν της δυνατής μουσικής του, μιλάει απευθείας στις καρδιές μας, αναφερόμενο στην «σκλαβιά» της σύγχρονης μισθωτής εργασίας.  Επίσης ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας κέρδισε το “Death to my Hometown”, με την φοβερή Ιρλανδική μελωδία του και την τόσο καθαρή απεικόνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σε ένα πολεμικό τοπίο.

Δύο ακόμα ξεχωριστά τραγούδια, σε πιο ήπιους και αισθαντικούς τόνους, είναι το “This Depression” και το “We are Alive”.  Στο πρώτο, αυτό που ξεχωρίζει είναι η βαθύτητα και ο προσωπικός χαρακτήρας των στίχων, σε μία βαθιά εξομολόγηση αδυναμίας, μία πραγματικά ιδιαίτερα «δυνατή» στιγμή για την ζωή ενός άντρα.  Στο δεύτερο, η «παρεΐστικη» κιθάρα δίνει μία χροιά τραγουδιού “campfire”, που έρχεται να μας μιλήσει για τους νεκρούς αφανείς ήρωες της εργατικής τάξης, που στις δύσκολες αυτές στιγμές μας, ξυπνάν και έρχονται να μας συμπαρασταθούν στο σήμερα και να μας θυμίσουν ότι “It’s only our bodies that betray us in the end”.

Εδώ κάπου λέμε να κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα – παρουσίαση, γιατί μάλλον θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ – πολύ ακόμα, αλλά μάλλον και εσείς κουραστήκατε κάπου πολύ – πολύ πίσω.  Αυτά όμως συμβαίνουν όταν καταπιάνεται κανείς με τέτοιες μορφές της ροκ.

ΥΓ1: Για μία γεύση του δυναμισμού που ακόμα διακατέχει τον Bruce “The Boss” Springsteen, σας προτείνουμε αυτήν την live εκδοχή του “Death to my Hometown”

http://www.youtube.com/watch?v=TsjjE8jXDts&feature=fvst

ΥΓ2: Περισσότερες πληροφορίες για τον δίσκο, τον Bruce Springsteen και την E-Street Band στην επίσημη ιστοσελίδα http://brucespringsteen.net/, από την οποία ξεχωρίζουμε το εξής:  “Wrecking Ball is Bruce Springsteen’s 17^th studio album featuring songs that describe the distance between American reality and the American Dream.”