Αξίζει φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο;

Γράφει ο Notis

Υπάρχουμε ακόμα κάποιοι ελάχιστοι, που συζητάμε για μουσική. Βρισκόμαστε στον δρόμο, σε κάποια καφετερία, στο γειτονικό μπαράκι, και μιλάμε για μουσική. Για νέες κυκλοφορίες, για επιτυχημένες διασκευές, για επερχόμενες συναυλίες, αλλά κυρίως μελαγχολούμε με περασμένα μεγαλεία και νοσταλγούμε χρυσές στιγμές. Πίνουμε το φραπεδάκι μας, παραγγέλνουμε και καμιά μπυρίτσα και κουβεντιάζουμε το θέμα που κάποτε ένωνε τις παρέες, έσπαγε τον πάγο, ανακάλυπτε κοινά στοιχεία, δημιουργούσε καλές φιλίες: την μουσική!

Βρέθηκα με τέτοιες παρέες στις πρόσφατες διακοπές μου. Ανταλλάξαμε απόψεις, παρακολουθήσαμε ζωντανά τον Κωστή Μαραβέγια & τον Αγγελάκα και ιδιαίτερα με τον δεύτερο θυμηθήκαμε πόσο μεγάλη μπάντα υπήρξαν οι Τρύπες και πόσο ουσιώδης αποδείχτηκε η προσφορά τους στην ελληνική μουσική. Οι περισσότερο «μυημένοι» αναφέρθηκαν στους Γιώργο Καρρά, Μπάμπη Παπαδόπουλο και Γιώργο Τόλιο (όντως υπήρξε τεράστια μπάντα), αναπόλησαν μαθητικές ημέρες με μπόλικα lives και φυσικά καταλήξαμε στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα που προκύπτει πάντα σε παρόμοιες συζητήσεις: Κάποτε ο κόσμος γούσταρε πραγματικά την μουσική. Κάποτε υπήρχαν ραδιόφωνα που έπαιζαν μουσική. Κάποτε ενδιαφερόμασταν.

Προσπάθησα να τους εξηγήσω πως ακόμα υπάρχουν ραδιόφωνα που υπηρετούν την μουσική και την παρέα, απλά δεν τα βρίσκεις στην πολύπαθη μπάντα των fm αλλά στο internet. Προσπάθησα να αναφερθώ σε παλιούς παραγωγούς & διψασμένους πιτσιρικάδες, στην προσπάθεια που γίνεται (από λίγους δυστυχώς) μέσα από τα web radios, στην μάχη που δίνουμε ορισμένοι για να κρατήσουμε στην ζωή το μόνο μέσο μαζικής επικοινωνίας που αγαπήθηκε τόσο, στις δυσκολίες που έχουν αυτές οι απόπειρες, στον κόπο και τον ιδρώτα… Μάταια όμως. Το να αναπολείς είναι εύκολο. Το να υπερασπίζεσαι ότι κάποτε αγαπούσες είναι ακόμα πιο εύκολο. Το δύσκολο είναι να αποδείξεις αυτή την αγάπη, να παλέψεις για πάρτη της, να την αναζητήσεις μέσα σε κάποιο χρονοντούλαπο. Ποτέ δεν επιδιώκουμε να αλλάξουμε σε αυτό που κάποτε ήμασταν. Εδώ δεν υπήρξε διάθεση να αλλάξουμε το πολιτικό σκηνικό της χώρας, θα αλλάξουμε εμείς;

Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια συμβαίνει κάτι μοναδικά παράδοξο: Αυτοί που κάποτε θέλησαν να παλέψουν για κάτι που πίστευαν, κατέληξαν υπηρέτες της κατάστασης που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν! Άθελα μας ή ηθελημένα αφήνουμε να μας παρασύρει η δίνη των γεγονότων που ακολούθησαν όσα δεν κάναμε. Είτε πρόκειται για πολιτική, είτε για μουσική, είτε ακόμα για τις προσωπικές μας σχέσεις, πορευόμαστε με άλλοθι την ιστορία, υπερηφανευόμαστε για γνώσεις που στην ουσία αποτελούν αναμνήσεις και χαρακτηρίζουμε τους ελάχιστους που ακόμα προσπαθούν, γραφικούς. Συχνά τους χλευάζουμε, κοροϊδεύουμε τις προσπάθειες τους, αδιαφορούμε για τα πιστεύω τους που αποτελούν απλώς μέρος αυτών που κάποτε και εμείς πιστέψαμε, βαθιά βυθισμένοι στην «κοσμάρα» μας. Αναρωτιέμαι: Οδηγεί κάπου αυτό;

Το στήσιμο ενός ιντερνετικού ραδιοφωνικού σταθμού δεν αποτελεί πλέον δύσκολη δουλειά και το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιες σχετικές γνώσεις και μετά, τα πάντα γίνονται αυτόματα. Το δύσκολο είναι να το διαχειριστείς, να το υποστηρίξεις, να το εμπλουτίσεις, να «σπαταλήσεις» πολύτιμο χρόνο, να παλέψεις, να απογοητευτείς, να περάσεις το πάθος σου στους ακροατές σου, να αποδείξεις πως αυτό ήταν όντως το όνειρο που θέλησες να κάνεις πραγματικότητα. Μετά χρειάζεται υπομονή, επιμονή, τρέξιμο, προσπάθεια, χρήματα, νομικές συμβουλές, αντοχή στον πόλεμο που ξεσπά, ιδέες για διαφήμιση, αναζήτηση συνεργατών, κόπος, πόνος, ιδρώτας, γερό στομάχι, μουσικές γνώσεις, άνεση σε γλώσσες προγραμματισμού, ατελείωτο ψάξιμο για συμφέρουσες λύσεις στα προβλήματα που αναπόφευκτα παρουσιάζονται, ψυχραιμία, φίλους, εμπειρία και… και… και…  Όλα αυτά βέβαια μονάχα στην περίπτωση που όντως πρόκειται για όνειρο που θέλησες να πραγματοποιήσεις. Μονάχα όταν θέλεις να αντιμετωπίσεις ακροατές, συναδέλφους και συνεργάτες με επαγγελματισμό και σεβασμό. Μονάχα όταν το ραδιόφωνο είναι όντως μια μεγάλη αγάπη.

Σε άλλη περίπτωση περνάς απλώς στην αντίθετη πλευρά, αυτή που έχει κατακλύσει το ίντερνετ με wannabe ψώνια (άλλο να είσαι ψώνιο και άλλο να επιδιώκεις να γίνεις) και επιδεικτικούς ερασιτέχνες που κάνουν πλάκα με αυτό που για άλλους αποτελεί «ιερό δισκοπότηρο». Αυτούς που πάντα υπήρχαν σε κάθε επάγγελμα η χόμπι και το μόνο που κατάφερναν ήταν να χαλάνε την πιάτσα και να δυσφημίζουν αυτό που άλλοι κοπιάζουν να επιτύχουν. Μετά υπάρχουν και αυτοί που κάνουν κάτι επειδή απλά μπορούν! Έτσι για τον χαβαλέ ή για να αποδείξουν στους φίλους τους πόσο τεχνολογικά καταρτισμένοι είναι. Και αυτοί που το παίζουν υποστηρικτές και αγωνιστές, προσπαθώντας έτσι να χτυπήσουν το σύστημα και τους ακολούθους τους. Στην τελευταία κατηγορία αυτού του είδους ανήκουν αυτοί που «αγαπούν» το ραδιόφωνο χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ ραδιόφωνο και επιλέγουν να φτιάξουν έναν ακόμα σταθμό για να οδηγήσουν δήθεν στην σωτηρία κάτι που ποτέ δεν βίωσαν η γνώρισαν. Όλα αυτά μπερδεύουν και οδηγούν σε σύγχυση κάθε υποψήφιο ακροατή. Τι να επιλέξεις πια; Και όταν όλοι έχουμε πια και από έναν φίλο που κάπου κάνει εκπομπή, πώς να στηριχθούν οι αληθινές προσπάθειες;

Δεν υποστηρίζεις πάντα κάτι κάνοντας απλά τον μίμο. Δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι ότι ο διπλανός μας. Αν σε έναν δρόμο υπάρχει ένα κομμωτήριο που πάει καλά και ο κομμωτής είναι πραγματικός γνώστης αυτού που κάνει, δεν θα ζηλέψουμε την επιτυχία του επειδή δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο, ανοίγοντας δίπλα του το δικό μας κομμωτήριο. Γιατί έπειτα, δίπλα μας θα ανοίξει και κάποιος άλλος το δικό του κομμωτήριο και ξαφνικά όλοι οι πελάτες θα έχουν γίνει κομμωτές και τέλος, αφού καταστραφεί ο πρώτος που ήταν και γνώστης, θα ακολουθήσει η καταστροφή του ίδιου του επαγγέλματος. Οι ραδιοφωνάδες αγαπούν και στηρίζουν την μουσική, μα δεν πήγαν να γίνουν και οι ίδιοι μουσικοί επειδή το είδος κάποτε πουλούσε. Με πιο απλά λόγια, αντί να κάνουμε όλοι από έναν ραδιοφωνικό σταθμό, μπορούμε να επιλέξουμε να συνεργαστούμε με κάποιον, να προτείνουμε σε φίλους έναν άλλο ή να γίνουμε απλώς ακροατές. Η μίμηση δεν απέφερε ποτέ καλά αποτελέσματα. Επειδή μου αρέσουν πολύ οι Τρύπες, δεν σημαίνει ότι θα πάω να φτιάξω τους Τρύπες 2. Και μια που από την αρχή αναφέρομαι σε αυτή την μπάντα, να και μια τρανταχτή απόδειξη των παραπάνω: Η παρέα του Γιάννη Αγγελάκα παραμένει στην κορυφή και μεγαλώνει γενιές με την μουσική της. Κάθε μπάντα όμως που επιχείρησε να τους μιμηθεί, καταδικάστηκε στην αφάνεια.

Προσπάθεια, αγώνας, κούραση, εξάντληση κάθε δευτερολέπτου από τον χρόνο σου, αλλά τα πάντα είναι πανεύκολο να καταστραφούν στην στιγμή. Ο τρόπος που κάποιος ακούει web radio είναι παρόμοιος με αυτόν που ακούει ένα τραγούδι στο youtube. Ακούει το πολύ 1 λεπτό, πατάει και ένα Like και μετά επιστρέφει στις φάρμες και την ψηφιακή ζωή του, νιώθοντας μάλιστα και ευχαρίστηση που εκπλήρωσε το χρέος του. Άκουσε λίγο παραπάνω, άκουσε και κάτι άλλο, άσε τα πράγματα να ακολουθήσουν την ροή τους (προκαθορισμένα ή αυθόρμητα), αφιέρωσε και εσύ λίγο από τον χρόνο σου αφού υποτίθεται πως αυτό είναι κάτι που αγαπάς, δώσε μια ευκαιρία πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου, να γνωρίσεις πριν κρίνεις κάτι. Ένας σοβαρός μουσικός δεν αντλεί ικανοποίηση ανάλογα με το πόσα likes έχει το video του στο youtube, αλλά με τον αριθμό του κόσμου που παρευρίσκεται σε ένα live του. Το ίδιο και ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Τι νόημα έχει η σελίδα του στο Facebook να έχει 3 εκατομμύρια likes, αν όλοι αυτοί δεν ακούν τις ζωντανές εκπομπές του; Δεν είναι μόδα, δεν είναι trendy να κάνουμε 800 likes σε ανάλογες σελίδες, απλώς για να βλέπουν οι φίλοι μας πόσα ενδιαφέροντα έχουμε. Μόνο τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε, κανέναν άλλο. Αυτή η κρίση ταυτότητας, αυτή η προσπάθεια να καλλιεργήσουμε τον ψηφιακό αντί για τον πραγματικό μας χαρακτήρα, έχει καταντήσει μάστιγα! Πότε θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας;

Ξέρεις πόσα άλλα καταστρέφουν αυτό το όνειρο; Εκατοντάδες λόγοι και αιτίες που σε μόνιμη βάση παίζουν με την υπομονή σου, προκαλώντας σε να στραφείς στην ματαιότητα. Ανεύθυνοι συνάδελφοι που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ή να μοιραστούν την αγάπη σου, άκυρες συνεργασίες και ανήθικες πράξεις εκμετάλλευσης, καλλιτέχνες και εταιρείες που επιδιώκουν χρηματική αποζημίωση επειδή τους διαφημίζεις δωρεάν, χωρίς να σέβονται και να επικροτούν που προβάλεις την δουλειά τους, γνωρίζοντας μάλιστα πως απ’ όλα αυτά εσύ δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα, ύπουλα φίδια που δαγκώνουν πισώπλατα γιατί δεν έχουν τα «κακάδια» να σε αντιμετωπίσουν τίμια, ματαιοδοξία και απόπειρες αυτοπροβολής, ύπουλες φιλίες και προσωπικά συμφέροντα, χλευασμός και αδιαφορία των προσπαθειών σου, εισβολείς σε έναν χώρο που δεν γνωρίζουν, δεν αγαπούν και δεν κατανοούν. Ένας ακήρυχτος (προς το παρόν) πόλεμος που στο κέντρο βρίσκονται ως άμαχοι οι γραφικοί, οι αθεράπευτα ρομαντικοί παλεύοντας με τα κορμιά τους να προστατέψουν το όνειρο τους. Αν συγκρίνεις δε και όλα τα παραπάνω με την σημερινή απίστευτη ελληνική πραγματικότητα, ίσως φθάσεις και εσύ στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και αν κάποιοι είναι όντως άξιοι της μοίρας τους, γιατί να πρέπει να μας πάρει όλους η μπάλα;

Είναι πια τόσο δύσκολο να κρατήσεις ζωντανό το όνειρο (έστω μέσα στην καρδιά σου), να ελπίσεις, να αναβιώσεις υπέροχες στιγμές, που πραγματικά αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει ο κόπος. Μπορεί ως επίκεντρο των λεγόμενων μου να έχω τον Ψυχώ net Radio, αλλά αν με διαβάζει και κάποιος άλλος ραδιοφωνάς σίγουρα αντιλαμβάνεται και κατανοεί όσα γράφω. Ραδιοφωνάς δεν είναι μονάχα αυτός που ασχολείται ή ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο, αλλά και ο παλιός ρομαντικός ακροατής ή αυτός που αγαπά την μουσική και την καλή παρέα, άρα σαφώς και καταλαβαίνει. Ξεκινάς κάτι με ζωντάνια, όρεξη και ειλικρινής στόχους και καταλήγεις να μάχεσαι μέχρι τελικής πτώσεως σε ένα πεδίο που βάλλεται από παντού χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί. Παρακολουθούμε αυτή την χώρα να καταρρέει, να βυθίζεται στην μετριότητα (καλλιτεχνικά & πολιτικά), συνειδητοποιούμε το πρόβλημα ίσως και τις αιτίες του, αλλά αδυνατούμε να δράσουμε. Ποια θα είναι η κατάληξη μας;

Με μια τηλεόραση γεμάτη με πρόχειρες παραγωγές, τούρκικα σήριαλ και εκπομπές που προσβάλλουν την νοημοσύνη ή το γούστο μας,  με τα συμβατικά ραδιόφωνα να κατακλύζονται από ατάλαντους και αμόρφωτους τηλεοπτικούς χαρακτήρες που αναμεταδίδουν κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, με μια μουσική βιομηχανία που ξεψυχά (επιτέλους) και με δεκάδες ευκαιρίες να προκύπτουν για κάθε καλλιτέχνη (μέσω internet), το αυτονόητο είναι να περιμένεις μια άνθηση και πάλι του καλού γούστου και των μέσων προβολής του, όμως αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα παρασυρόμαστε από έναν ορμητικό χείμαρρο αδιαφορίας και μετριότητας, μιας ασταμάτητης ροής γεγονότων που επιτρέπουμε να συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η δυναμική της κουλτούρας μας. Και τελικά είναι απίστευτα ελάχιστοι αυτοί που, όχι καταφέρνουν αλλά τουλάχιστον προσπαθούν, να αποφύγουν το αδιέξοδο. Είναι δυνατό να είναι τόσο λίγοι;

Έχοντας σπαταλήσει πολλά χρήματα, ξοδέψει άπειρες ώρες σε δουλειές που δεν φανταζόμασταν πως θα προκύψουν, προδοθεί από συνεργάτες που θελήσαμε να προβάλλουμε γιατί απλά μας άρεσαν, πολεμηθεί από παλιούς «συνεραστές», χτυπηθεί από ανταγωνιστές (γιατί να υπάρχει ανταγωνισμός όταν προωθείς μια κοινή αγάπη;), το όνειρο μας τέθηκε υπο αμφισβήτηση από εμάς τους ίδιους. Έχοντας ελάχιστη υποστήριξη (που όμως αξίζει το βάρος της σε χρυσάφι!), ανούσιους ακόλουθους που αδιαφορούν για αυτό που ακολουθούν, συνάδελφους που δεν έγιναν ποτέ φίλοι και φίλους που έγιναν συνάδελφοι, συνοδοιπόρους που ποτέ δεν πίστεψαν στο όνειρο και δεν δοκίμασαν να ονειρευτούν, πίεση από ένα σύστημα βαμπίρ που τρέφεται από την αδράνεια αυτών που το αποτελούν, φθάσαμε να θεωρήσουμε πως έφτασε το τέλος εποχής. Η συνέχεια θα είναι μικρή αλλά θα υπάρξει έστω κι αν η ύπαρξη της είναι διαφορετική. Με πενιχρά πλέον μέσα, πατώντας φρένο στις φιλοδοξίες, περιμένοντας την κατάληξη της ελληνικής κατάντιας, με υπομονή που σαφώς εξαντλείται και επιμονή που δυστυχώς αποδυναμώνεται, θα επιχειρήσουμε να χτίσουμε από την αρχή το οικοδόμημα μας, με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει τελικά. Ίσως τότε επανέλθουμε και πάλι δυναμικά. 5 χρόνια ύπαρξης βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς άλλους που στηρίζουν τις δικές τους προσπάθειες σε επιχορηγήσεις και «τεχνητές» μεθόδους υποστήριξης.  

Εμείς δεν πληρώσαμε ποτέ μεγάλα χρηματικά ποσά σε εταιρείες που σου δίνουν 2 και 3 χιλιάδες likes στην σελίδα σου στο Facebook ή  πάνω από χίλιους εικονικούς ακροατές, για να «τσιμπούν» οι διαφημιστές! Δεν κρύψαμε κάτι, γιατί δεν υπήρχε κάτι να κρύψουμε. Αν έχεις κάνεις like (τι εκνευριστικές ορολογίες) στην σελίδα μας αλλά δεν σε ενδιαφέρουμε, τότε γιατί δεν φεύγεις;

Ειλικρίνεια, αυθορμητισμός και αγάπη για αυτό που υπηρετούμε, χωρίς λούσα και φανφαρολογίες. Και το μόνο που πάντα επιθυμούσαμε ήταν η καλή παρέα, μοναδικούς συνεπιβάτες στα μουσικά μας ταξίδια, ανθρώπους με κοινά γούστα και πολλά ενδιαφέροντα (δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα, έτσι δεν είναι;), φιλαράκια που να συναντιόμαστε σε κάποιο παρτάκι ή εκδήλωση, νοσταλγούς & ονειροπόλους. Και φυσικά, τον τρόπο ή το μέσο ώστε να προωθούμε την ελληνική μουσική σκηνή που τόσο σεβόμαστε και αγαπούμε. Είναι πολλά όλα αυτά;

Ως γνήσιοι «αθεράπευτα ρομαντικοί» δεν θα σταματήσουμε ποτέ να πιστεύουμε στα θαύματα και ότι και αν γίνει δεν θα προδώσουμε ποτέ αυτή την αγάπη! Και πάντα θα υπερηφανευόμαστε που ανήκουμε στο ιδιαίτερο αυτό club των Γραφικών! Είναι ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό αυτό το club και δεν σταματά να δέχεται νέα μέλη. Συμπλήρωσε την αίτηση και join our company.

Που θα την βρεις; Μα φυσικά στην καρδιά σου…