Γράφει ο Notis
Ακούγεται κοινότοπο η για κάποιους υπερβολικό, αλλά πώς να μιλήσεις για μια ιδέα, πώς να περιγράψεις ένα όνειρο, χωρίς να αποφύγεις τα κλισέ; Όμως, τέσσερα χρόνια είναι αυτά και μια τετραετία έχει ανάγκη και τα κλισέ και τις υπερβολές της, ένα δικαίωμα που ο χρόνος ως αδιάψευστος μάρτυρας, στο παραχωρεί απλόχερα.
Αυτό που ώθησε στην γέννηση του Ψυχώ, ήταν η ανάγκη. Η ανάγκη για ραδιόφωνο, η ανάγκη για επικοινωνία, η ανάγκη για προσφορά. Έχοντας ζήσει υπέροχες στιγμές στα fm, έχοντας ερωτευθεί ραδιοφωνικές εκπομπές και παραγωγούς, έχοντας βιώσει όλη εκείνη την μαγεία του να συμμετέχεις σε έναν σταθμό, νιώσαμε για πρώτη φορά αυτό που οι ποιητές ονομάζουν πρώτη αγάπη! Και ξέρεις τι συμβαίνει με την πρώτη αγάπη; Δεν την ξεχνάς ποτέ!
Όταν όμως παρακολουθείς ανήμπορος να αντιδράσεις, κάποιους να καταστρέφουν αυτή την τόσο δυνατή σχέση, όταν προσπαθούν να βεβηλώσουν την εικόνα της, όταν ατιμώρητοι «βάζουν χέρι» στον πρώτο σου έρωτα και αυτό που τόσο πολύ αγάπησες αποτελεί πια σκιά του εαυτού του, τότε καταδιώκεσαι από αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις όμως επιφέρουν πόνο. Πόνο που ο χρόνος δεν θεραπεύει. Έτσι γεννιέται η ανάγκη που επίμονα σε παροτρύνει να ξαναζήσεις τον έρωτα σου, γιατί δεν μπορείς να τον ξεχάσεις. Δημιουργείς λοιπόν μια έντονη ψευδαίσθηση και πριν καλά το συνειδητοποιήσεις, αυτή η ψευδαίσθηση μετατρέπεται σε όνειρο, σε φιλοδοξία, σε πραγματικότητα.
Η πρώτη μας κίνηση ήταν να αναζητήσουμε όπου μας επιτρεπόταν, χώρο να στεγάσουμε την αγάπη μας, μια μικροσκοπική γκαρσονιέρα όπου θα μπορούσαμε και πάλι ελεύθεροι να επιδοθούμε σε ερωτικές περιπτύξεις, χωρίς ντροπή και χωρίς να κρυβόμαστε. Αλλά η μπάντα των fm έχει καταντήσει πόρνη πολυτελείας και μόνο ελάχιστοι και οικονομικά εύποροι, έχουν πια το δικαίωμα να πληρώνουν για μια βραδιά μαζί της, ασελγώντας αναίσχυντα στο κάποτε υπέροχο κορμί της.
Δεν είχαμε θέση εκεί. Αυτό που αγαπήσαμε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που επικρατούσε και κάποιοι μάλιστα τολμούν ακόμα να ονομάζουν ραδιόφωνο. Όμως έπρεπε να κάνουμε κάτι. Η καρδιά χτυπούσε ακόμη δυνατά και η ανάγκη ολοένα και μεγάλωνε. Κονσόλες αδημονούσαν να τις χαϊδέψεις με τα δάχτυλα σου, μικρόφωνα έλιωναν να νιώσουν την ζεστή σου ανάσα, τραγούδια (είτε ξεχασμένα είτε άγνωστα) αναζητούσαν να ακουστούν. Όταν έστω και μια φορά βιώσεις την μαγεία του ραδιοφώνου, νιώθεις υπεύθυνος απέναντι σε όλα αυτά και πρέπει να αντιδράσεις. Και αυτό ισχύει για όλους: παραγωγούς και ακροατές!
Η λύση βρέθηκε γύρω στο 2007, στο ίντερνετ. Κάποιες χώρες, εδώ και πολλά χρόνια, είχαν εντάξει τα web radios στην καθημερινότητα τους και ο κόσμος τα αντιμετώπιζε σαν πραγματικά ή συμβατικά ραδιόφωνα. Στην Ελλάδα είχαν ήδη ξεκινήσει κάποιες διστακτικές απόπειρες (αναφέρομαι μόνο σε όσους πραγματικά ήθελαν να υπηρετήσουν το ραδιόφωνο και όχι σε όσους θέλησαν να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση για οικονομικούς λόγους), κυρίως όμως από σταθμούς των fm που απλώς αναμετέδιδαν το πρόγραμμα τους και στο ίντερνετ. Το είδαμε σαν ευκαιρία και το αντιμετωπίσαμε σαν όνειρο. Τι είχαμε να χάσουμε;
Το όνομα «Ψυχώ» δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί φόρο τιμής αλλά παράλληλα περιγράφει λεπτομερέστατα καταστάσεις που βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, όπως επίσης την τρέλα με την οποία επιμένουμε στην πρώτη μας αγάπη. Φόρο τιμής, γιατί η πρώτη απόπειρα επαφής με τα fm καθώς και μια δυνατή φιλία, ξεκίνησε πριν από αιώνες (!) σε ένα μπαλκονάκι μιας οδούς με παρεμφερή όνομα, όπου από το τίποτα πραγματικά, ξεκίνησε ένας πειρατικός σταθμός – εκπομπή, με τίτλο Ψυχώ fm. Ως web radio ο Ψυχώ, διαμορφώθηκε βάσει των συνθηκών και στο όνομα και στην περιγραφή του, αλλά πλέον θεωρούμε ότι πλησιάζει αρκετά (τουλάχιστον στο όνομα) την πρώτη αξέχαστη εκείνη απόπειρα. Και να που τόσο όμορφα, τόσο συναισθηματικά, ο έρωτας μας άρχισε δειλά – δειλά, να αναθερμαίνεται.
Η Ελλάδα όμως δεν σταματά ποτέ να σε εκπλήσσει. Τι κι αν έχεις όνειρα και φιλοδοξίες, τι κι αν οι προθέσεις σου είναι αγνές και συγκεκριμένες, τι κι αν είσαι ερωτευμένος, πάντα κάτι απαίσιο θα συμβαίνει, πάντα κάποιος θα προσπαθεί να φρενάρει την πορεία σου.
Ξεκινήσαμε πραγματικά χωρίς να διαθέτουμε τίποτα. Ούτε χρήματα, ούτε γνώσεις, ούτε βοήθεια. Πειραματιστήκαμε, ξενυχτήσαμε, τσακωθήκαμε, καταναλώσαμε άπειρους καφέδες και αλκοόλ, έτσι 2 σχεδόν χρόνια μετά την ιδέα, έφθασε η 1η Απριλίου 2008 (η πρωταπριλιά δεν είναι τυχαία – σαν ψέμα μας φαινόταν όλο αυτό) και ο Ψυχώ βγήκε για πρώτη φορά στον «ιντερνετικό αέρα» μεταδίδοντας ποδοσφαιρικό αγώνα μέσω Pro Evolution Soccer! Σχηματίστηκε η πρώτη καλή παρέα παραγωγών και η μηχανή πήρε μπροστά.
Είπαμε όμως πως η Ελλάδα επιφυλάσσει εκπλήξεις. Ο κόσμος που περιμέναμε δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μας, οι κόποι δεν ανταμείβονταν και η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή απ’ όσο την φανταζόμασταν. Όμως, ο τύπος έδειξε ενδιαφέρον, άνθρωποι του χώρου επικροτούσαν παρόμοιες προσπάθειες και ο Ψυχώ πήρε μέρος σε δυο μεγάλα αφιερώματα για τα web radios του έντυπου τύπου, και επιλέχθηκε για αυτό που πρέσβευε ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους διεκδικητές (SMS magazine by sportday Αυγούστου 2008 Νο 23 & Η Καθημερινή 8/2/2009 τεύχος 297). Ακολούθησαν και άλλα αφιερώματα στον ηλεκτρονικό τύπο, δεκάδες συμμετοχές και καταχωρήσεις και πιστεύουμε πως αυτό που ώθησε τον τύπο να ασχοληθεί μαζί μας, ήταν η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμό μας, καθώς φυσικά, ότι υπηρετούσαμε πραγματικά τον έρωτα μας.
Οι δυσκολίες όμως ήταν πολλές και παρά τις συμμετοχές μας, η ανταπόκριση παρέμενε μικρή. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν πώς να ακούνε ραδιόφωνο από το ίντερνετ, δεν αναγνωρίζουν τις προσπάθειες, δεν θεωρούν σημαντικό αυτό που κάνεις, ιδιαίτερα όταν υπάρχει τόσο μεγάλος ανταγωνισμός. Πόσο μάλιστα όταν δεν πολέμησαν η ενδιαφέρθηκαν που κάποιοι κατέστρεψαν το ραδιόφωνο. Παράλληλα είναι πολλοί αυτοί που σου «την πέφτουν», κοράκια που προσπαθούν να βάλουν χέρι οπουδήποτε, οργανισμοί που δήθεν εξυπηρετούν κοινά συμφέροντα, ύπουλοι ανταγωνιστές που αντί να αγωνίζονται όλοι μαζί για το καλό του ραδιοφώνου, βάλλονται εναντίον αυτών που ζηλεύουν. Πίστεψε με, μετά απ’ όλα αυτά θέλει πολύ δύναμη και θυσίες για να επιβιώσεις τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Συνεχίσαμε όμως και συνεχίζουμε. Αντισταθήκαμε, επιμείναμε, παλέψαμε και όλα αυτά για χάρη του πρώτου μας έρωτα, που ειλικρινά πιστεύουμε πως κάποια στιγμή θα μας ανταμείψει για αυτή την αγάπη. Παραγωγοί έφευγαν και με θλίψη κοιτούσαμε την παρέα να αραιώνει (αλλά πώς να επιβάλλεις σε κάποιον να αγαπήσει το ίδιο με εσένα;), φθάσαμε μάλιστα και στο σημείο να απομείνουμε μονάχα δυο, όμως δεν τα παρατήσαμε. Ήμασταν όντως καλή παρέα, είχαμε υπέροχες στιγμές και καταπληκτικές εκπομπές (κάτι ευτυχώς που συνεχίζει να υπάρχει), αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Φίλοι και συνάδελφοι από τα fm αντί να έρθουν μαζί μας ή να κάνουμε κάτι όλοι μαζί (και τι δυνατοί που θα ήμασταν τότε) γίνονταν ανταγωνιστές, συνέχιζαν να μας «την πέφτουν από παντού» (όσο κι αν επιμένετε δεν βγάζουμε χρήματα, αντίθετα χάνουμε και μάλιστα πολλά), όμως εμείς εκεί, να μαχόμαστε για το όνειρο μας, να συνεργαζόμαστε, να προτείνουμε, να μαθαίνουμε. Απίστευτο ταξίδι…
Η παρέα μεγάλωσε ξανά, νέες εκπομπές, νέοι παραγωγοί και μια δυνατή ομάδα που θεωρούμε πως πολλοί θα την ζήλευαν. Ο κόσμος αρχίζει να ανταποκρίνεται αλλά και πάλι η Ελλάδα είναι πολλά χρόνια πίσω (όπως ήταν πάντοτε), όμως δεν μπορεί, κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν. Έχουμε έρθει σε επαφή και συνεργαστεί με δεκάδες Ελληνικά συγκροτήματα, έχουμε μιλήσει με ανθρώπους του χώρου και κάθε φορά προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και να είμαστε συνεπείς. Αν κάποιους τους αδικήσαμε λιγάκι, ζητάμε συγνώμη, αλλά όλα γίνονται από το τίποτα και ειλικρινά, προσπαθούμε πάρα πολύ.
Βέβαια, υπήρξαν και παρατράγουδα. Όσο άψογα και με συνέπεια προσπαθείς να συνεργαστείς με κάποιους, δεν σημαίνει ότι θα έχεις την ίδια αντιμετώπιση. Μεγάλες πλέον μπάντες και καλλιτέχνες που με τις ελάχιστες δυνάμεις μας, με αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε, βοηθήσαμε και προωθήσαμε, μας ξέχασαν και είναι σαν μην υπήρξαμε ποτέ. Αυτό περισσότερο μας θλίβει παρά μας εξοργίζει, αλλά πάντοτε θα χαιρόμαστε που προσφέραμε έστω και το πιο μηδαμινό λιθαράκι, στο μεγάλο τους οικοδόμημα. Στην Ελλάδα, όταν ξεκινάς ή είσαι πιο μικρός, είσαι πάντοτε αγωνιστής και υπερασπιστής δικαιωμάτων η ιδεολογιών, αλλά ξεχνάς τα πάντα μόλις τυφλωθείς από τους προβολείς της δημοσιότητας, η τις βολικές καρέκλες. Δεν είμαστε καινούργιοι στο χώρο, έχουμε τεράστια εμπειρία και τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Πάντα όμως έχεις την ελπίδα πως κάτι τελικά θα αλλάξει. Κάτι πρέπει τελικά να αλλάξει.
4 απίστευτα λοιπόν χρόνια, που αν σου διηγηθώ τι έχει συμβεί, εγώ θα πρέπει να γράφω έναν μήνα και εσύ άλλο τόσο να διαβάζεις. Και πάλι θα είναι μια περίληψη! Άσε που μετά από τόσα χρόνια, διαπιστώνεις πως τα παράπονα είναι πολλά και πέφτεις στην παγίδα να γκρινιάξεις, με κίνδυνο να χαθεί η αίγλη των γενεθλίων. Αρχικά, θα προσπαθήσω για μια ακόμη φορά να πιστέψω πως οι φίλοι (πάνω απ’ όλα) και οι χιλιάδες που κάποτε μας άκουγαν στα fm, θα μας βρουν και στο ίντερνετ και θα μπορέσουμε επιτέλους να ξαναζήσουμε τις υπέροχες εκείνες στιγμές, δικαιώνοντας και την μεγάλη αγάπη στον πρώτο μας έρωτα. Είναι όμορφο το ραδιόφωνο και όσο κι αν κάποιοι παλεύουν να το εξαφανίσουν, θα υπάρχει πάντα στις καρδιές μας. Εκεί, δεν μπορεί κανείς να το ακουμπήσει!
Τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ, σε όσους μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Φίλους, ακροατές, συγκροτήματα. Πάνω απ’ όλα βέβαια, τους «Ψυχάκηδες», αυτούς που είναι στην παρέα μας σε κάθε εκπομπή και δίνουν νόημα και σκοπό σε αυτό που κάνουμε. Όσο θελκτικό αντικείμενο πόθου κι αν είναι το μικρόφωνο, όσο υπέροχα ρομαντικό κι αν είναι το να μοιράζεσαι σκέψεις και τραγούδια, αν δεν υπάρχει κάποιος να σε ακολουθεί, το «ψώνιο» σου χάνει την σημασία του. Δεν είναι κακό να είσαι ψώνιο, αρκεί αυτό με το οποίο «ψωνίζεσαι» να το αγαπάς και να το υπερασπίζεσαι…
(Υπήρξαν πολλοί με τους οποίους συνεργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κάποιους, για δικούς μας προσωπικούς λόγους, τους θεωρούμε ιδιαίτερους και θέλουμε να τους αναφέρουμε):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου