Γράφει ο Notis
Η τεχνολογία και η εποχή του internet έχουν
δώσει την ευκαιρία σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες να δημιουργήσουν ελεύθερα, χωρίς
περιορισμούς ή ενδοιασμούς, προσπαθώντας να κάνουν όσα φαντάζονται και
επιθυμούν με την ελπίδα πως όλα αυτά θα φθάσουν κάποια στιγμή στα κατάλληλα
«αφτιά». Και όπως πάρα πολλές φορές έχουμε τονίσει στον Ψυχώ Radio αυτό που έχει σημασία είναι να
κατανοείς και να επιβραβεύεις την προσπάθεια, την αυθεντικότητα και τις ειλικρινείς
προθέσεις. Δικαίωμα στο όνειρο δεν έχουν οι ελάχιστοι, οι τυχεροί ή οι
«δημοσιοσχετίστες», αλλά όλοι.
Το project «Lost In
Perdition» δημιουργήθηκε στις αρχές του 2012 από τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Γιώργο Πέππα. Είναι one man project και
όλη η μουσική-στίχοι συνθέτονται από τον ίδιο. Ο Γιώργος
Πέππας τραγουδάει και παίζει κιθάρα, γράφει τραγούδια και κάνει την παραγωγή,
τη μίξη και το μάστερινγκ, παίζει όλα τα όργανα και προγραμματίζει όσα δεν
παίζει, όλα στο προσωπικό του home studio.
Ο ίδιος δηλώνει πως μουσικά κινείται στον χώρο του Prog rock/metal με επιρροές
όπως Opeth, Pain Of Salvation, Porcupine
Tree, Riverside, Fates Warning, Pink Floyd και πολλά άλλα συγκροτήματα.
Τον Γιώργο δεν τον ανακάλυψα εγώ. Είναι πραγματικά πολύ
δύσκολο να ψάχνεις και να αναζητάς πράγματα σε μια εποχή όπου η υπεραρκετή
πληροφόρηση δεν κάνει καλό με αποτέλεσμα να αποθαρρύνει όσους ασχολούνται.
Εκείνος με βρήκε και μου έκανε την τιμή να ακούσω την μουσική του. Σε μια
κίνηση εγωισμού, υπεροπτική αν προτιμάς,
έχοντας μπουχτίσει από διάφορα emails επίδοξων «καλλιτεχνών»,
έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα! Τον προειδοποίησα πως είμαι αυστηρός και πως
δημοσιεύω τα πράγματα όπως ακριβώς τα αισθάνομαι και τα εισπράττω. Δεν
φοβήθηκε. Μάλιστα με προέτρεψε να κάνω αυτό ακριβώς που του είπα,
συμπληρώνοντας:
«Εγώ πάντα ζητάω να
μου λένε την αλήθεια γιατί αυτό με κάνει να κοιτάζω τα ενδεχόμενα λάθη που κάνω
και να γίνομαι καλύτερος και σαν άνθρωπος και σαν μουσικός. Το να μου χαϊδεύουν
τα αφτιά με καλές κριτικές και να μην τις αξίζω δεν μου αρέσει…»
Είναι μια μεγάλη κουβέντα το progressive και
δύσκολη η ανάλυση του. Οι Lost In Perdition
(αν και project θα αναφέρομαι σε αυτό ως μπάντα γιατί αυτό άλλωστε επιδιώκει
να γίνει) δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, ούτε παρουσιάζουν κάτι καινοτόμο. Ο
πειραματισμός είναι φανερός και το αποτέλεσμα πολύπλοκο. Μέσα από 4
διαφορετικές συνθέσεις με πολλά κοινά σημεία, ο Γιώργος προσπαθεί να περάσει
όλες τις επιρροές του, τα ακούσματα του, και να δημιουργήσει τον προσωπικό του
ήχο χωρίς τραβηγμένα τεχνάσματα εντυπωσιασμού και υποκρισίες, για αυτό και δεν
γίνεται κουραστικός ή επαναλαμβανόμενος. Είπα βέβαια παραπάνω πως δεν
ανακαλύπτει τον τροχό, ξέχασα όμως μια σημαντική λεπτομέρεια στην οποία
κρύβεται αν θέλεις, η ουσία αυτής της απόπειρας. Ποια είναι αυτή η λεπτομέρεια;
Η Ελλάδα! Είμαστε στην Ελλάδα και
όποιος επιχειρεί να δώσει κάτι διαφορετικό, τελικά ανακαλύπτει τον τροχό! Θέλει
«κότσια» να το κάνεις αυτό.
Στις συνθέσεις του, δεν διέκρινα τις μουσικές επιρροές που
εκείνος δηλώνει. Με πήγαν περισσότερο προς τη μεριά του Satriani και του Steve Vai, όχι τόσο τεχνικά όσο ατμοσφαιρικά, αν και υπάρχουν
στιγμές, κυρίως φωνητικές, που προσεγγίζει τον χώρο που αποτελεί την έμπνευση
του, φανερώνοντας καθαρά την πρόθεση του να πετύχει κάποια στιγμή κάτι πολύ
καλό. Κορυφαία στιγμή του E.P, κατά την άποψη μου, το “Future Without Tomorrow” που δεν
κρύβει τις μελωδικού metal καταβολές του, με αλλαγές που όσο κι αν ήθελα να το αποφύγω,
μου θύμισαν κάτι από Dream Theatre.
Το “A Moment Till Sunset” ξεκινά με το “Diving Into The Rainbow” που ουσιαστικά
εξυπηρετεί τον ρόλο της εισαγωγής. Συνεχίζει με το 9λεπτο μα καθόλου κουραστικό
“A Moment Till Sunset” στο οποίο
αποκαλύπτονται οι περισσότερες από τις επιρροές - αρετές του Γιώργου Πέππα. Σαν πρώτο άκουσμα θα
μπορούσες να πεις ότι αυτή είναι η κορυφαία στιγμή της δουλειάς του (ιδιαίτερα
το solo στο τέλος που με ταξίδεψε αν και θα το ήθελα μεγαλύτερο) μα
το νιώθω κάπως ανολοκλήρωτο. Κάτι φαίνεται να του λείπει και αυτό το κάτι είναι
που το εμποδίζει να απογειωθεί. Στο τέλος αυτής της παρουσίασης δηλώνω τι κατά
την γνώμη μου είναι αυτό που λείπει γενικότερα από το project.
Ακολουθεί το “Chances” που θυμίζει έντονα μελωδικές στιγμές του Joe Satriani και των Fates Warning, μα με φανερές τις προθέσεις του να αποποιηθεί τις
ομοιότητες. Όμορφη σύνθεση και ένα τραγούδι που το άκουσα περισσότερες φορές
από τα άλλα. Το E.P κλείνει
με το “Future Without Tomorrow” στο οποίο αναφέρθηκα
προηγουμένως, και μου άφησε την αίσθηση πως ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Αυτό που
αποκόμισα είναι η εντύπωση του μισοτελειωμένου και η πιθανότητα εξέλιξης σε
κάτι πραγματικά καλό.
Η όλη προσπάθεια είναι ερασιτεχνική και ελλιπής. Τα drums είναι
νωθρά, σχεδόν ανύπαρκτα και κάτι διαρκώς νιώθω πως απουσιάζει. Μα για στάσου…
Τι είπαμε στην αρχή; Όλα είναι ηχογραφημένα σε home studio και
ο Γιώργος Πέππας παίζει τα πάντα
μόνος του προγραμματίζοντας ότι λείπει; Δεν είναι και τόσο ερασιτεχνικό αυτό,
έτσι δεν είναι;
Ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει από «τους» Lost In Perdition; Οι μουσικοί. Αυτοί που θα
απαρτίσουν το project και θα απογειώσουν τις συνθέσεις. Μουσικοί καλοί και
ταλαντούχοι, ικανοί να στελεχώσουν κάτι που φιλοδοξεί να γίνει σπουδαίο. Και ο
Γιώργος βρίσκεται σε αναζήτηση αυτών των μουσικών. Ελπίζω να τους βρει σύντομα,
γιατί είμαι σίγουρος πως αν οι Lost In Perdition
γίνουν μια ολοκληρωμένη μπάντα το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό.
Ειλικρινείς προθέσεις, ταλέντο, αυθεντικότητα, αυτά είναι
που έχουν σημασία και αυτά διακρίνω στις συνθέσεις του Γιώργου Πέππα. Χρειάζεται τις ιδέες και την συμπλήρωση κι άλλων
μουσικών για να γίνει πλήρης η προσπάθεια του και να προστεθούν αυτά τα
απαραίτητα στοιχεία που θα βοηθήσουν στην ανάδειξη της δουλειάς του, πιστεύω
όμως πως έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά πολύ καλό. Εύχομαι οι Lost In Perdition να γίνουν σύντομα η μπάντα
που ονειρεύεται ο Γιώργος και να είμαι ο πρώτος που θα ακούσω την δουλειά τους.
Καλή επιτυχία…
Links:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου