Psycho Fm (Ψυχώ fm): Like Emily – Ταξιδεύω (2011)

Γράφει ο Notis

Κουβεντιάζοντας με διάφορες μπάντες και καλλιτέχνες της ελληνικής ροκ σκηνής, προβληματιστήκαμε αρκετά με αυτό που τα τελευταία χρόνια ονομάζεται «ελληνόφωνο ροκ», αποτέλεσμα μιας άτυπης διαμάχης (προς τέρψη των αφτιών μας) μεταξύ Ελληνικού και ξένου στίχου. Οι καλλιτέχνες που προτιμούν την Αγγλικό στίχο, υποστηρίζουν πως η προτίμηση τους είναι καθαρά θέμα ευκολίας (τραγουδούν ευκολότερα κάποιες νότες στα Αγγλικά), έκφρασης και μερικές φορές εμπορικότητας.

Υπάρχουν όμως συγκροτήματα που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο και τονίζουν μάλιστα πως ένας ικανός τραγουδιστής ερμηνεύει καλύτερα κάθε νότα στην ελληνική γλώσσα, όπως επίσης και πως ένας στιχουργός εκφράζεται σαφώς σωστότερα στην μητρική του γλώσσα πόσο μάλιστα όταν πρωταρχικός του σκοπός είναι να απευθυνθεί αποκλειστικά σε συμπατριώτες του. Σε αυτή την δεύτερη κατηγορία ανήκουν και οι Like Emily.

Οι Like Emily γεννήθηκαν τον Μάιο του 2011 από τον Παναγιώτη Νταβέλο και την Έμιλυ Παύλου, δυο ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τον χώρο στον οποίο κινούνται, έχουν δουλέψει για χρόνια με διάφορα σχήματα και μουσικούς (Τσοπάνα Rave, Παζλ, In Vox, Δ. Κατής, Μ. Στόκας κ.α.) και η μουσική αλλά και στιχουργική τους αντίληψη για την ελληνική ροκ σκηνή, έψαχνε τρόπο να εκφραστεί στην σύγχρονη πραγματικότητα, αποτελούμενη πάντα από εκείνες τις σταθερές βάσεις που θεμελίωσαν την ελληνική ροκ (τέλη δεκαετίας ’80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90), κάτι που κατά την γνώμη μου αποκαλύπτεται υπέροχα στα τραγούδια τους.

Αργότερα προστέθηκαν στην μπάντα οι Άρης Θεοδωρόπουλος, Νίκος Κόντος και Ηλίας Τσιροβασίλης, όλοι ταλαντούχοι μουσικοί που συνέβαλαν τα μέγιστα στην πρώτη δισκογραφική δουλειά των Like Emily με τίτλο «Ταξιδεύω» , που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2011 σε παραγωγή του Παναγιώτη Νταβέλου, από τις εκδόσεις «Παρουσία» με την υποστήριξη του ΙΑΝΟΥ. Ηχογράφησαν 15 τραγούδια, ένα νούμερο που με τα σημερινά δεδομένα σε βάζει σε σκέψεις, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που καλλιτέχνες προσθέτουν ότι έχουν πρόχειρο ώστε να γεμίσει ο μεγάλος χώρος που παρέχει ένα CD, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μονάχα ένα – δυο τραγούδια που ξεχωρίζουν. Αυτό ευτυχώς δεν συνέβη με τους Like Emily.

Όπως οι ίδιοι μας είπαν σε μια επεισοδιακή συνέντευξη (21/12/2011) την ημέρα που ο Ψυχώ net Radio προσπαθούσε να συγκεντρώσει χρήσιμα αντικείμενα για το «Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών & Οικογένειας», το υλικό υπήρχε και περίμενε υπομονετικά να ηχογραφηθεί. Η επιλογή των 15 τραγουδιών δεν ήταν τυχαία, καθώς σαν μπάντα ήθελαν να είναι σε θέση να στηρίξουν ένα 2ωρο live μόνο με δικά τους τραγούδια! Αποφεύγουν σκόπιμα τις διασκευές και είναι υπέρμαχοι της άποψης πως όταν κάποιος πάει να παρακολουθήσει μια μπάντα ζωντανά, το κάνει είτε γιατί «γουστάρει» την συγκεκριμένη μπάντα είτε γιατί θέλει να την γνωρίσει. Παρουσιάζοντας διασκευές δεν είσαι ο εαυτός σου και αυτό που προσφέρεις ελάχιστη σχέση έχει με αυτό που «πουλάς». Φιλόδοξη άποψη και θα συμφωνήσω. Εξάλλου δεν είναι ελάχιστες οι φορές που και εγώ παρακολούθησα ένα group να κάνει εξαιρετικές διασκευές και να αστοχεί παντελώς σε δικά του τραγούδια. Όπως λοιπόν υποστηρίζουν οι Like Emily: «αν όλοι επάνω στην σκηνή παίζουν τα ίδια, ποιος ο λόγος να επιλέξεις κάποιον συγκεκριμένα για να τον παρακολουθήσεις;»

Υπέρμετρα αισιόδοξοι όσο αφορά την δουλειά τους, βάζουν μόνο υψηλούς στόχους και δηλώνουν πως «αν δεν είσαι αισιόδοξος, αν δεν θέτεις υψηλούς στόχους, τότε καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο, γιατί προφανώς το συγκεκριμένο, δεν το αγαπάς». Όταν ακούς αυτά τα λόγια από ανθρώπους που είναι χρόνια στην μουσική και όχι από νέα παιδιά που τώρα ξεκινούν, δεν μπορείς να διαφωνήσεις με τις απόψεις τους. Θεωρώ επίσης ότι λίγη αισιοδοξία από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα και στις δισκογραφικές και στα «στημένα» ραδιόφωνα αλλά και στις μουσικές σκηνές και να αλλάξει αυτή την μουσική πραγματικότητα που πάσχει από «μετριότητα».

Το ζήτημα όμως είναι αν το «Ταξιδεύω» καταφέρνει πραγματικά να μας ταξιδέψει και η προσωπική μου άποψη είναι πως τα πάει περίφημα. 15 διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια (που άλλοι μπορεί να παρουσίαζαν σε δυο ξεχωριστά albums), δένουν τελικά μεταξύ τους, με κριτήριο το περιεχόμενο των στίχων και τις ενορχηστρώσεις, που έμενα τουλάχιστον, με γυρίζουν δεκαετίες πίσω, χωρίς φυσικά να λείπει η φρεσκάδα του σήμερα. Ίσως είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να βιώσω ξανά κάτι από την αίγλη της ελληνικής ροκ των ‘90s, που ο ρομαντισμός μου με οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Έτσι όμως ένιωσα και έτσι τα παρουσιάζω.

Εμείς τους γνωρίσαμε με τον «Άνθρωπο που δεν γεννήθηκε ποτέ» ένα τραγούδι που το κουβεντιάσαμε πολύ για να καλύψουμε την προσωπική μας ανάγκη για «ερμηνεία», αλλά τελικά κάνει αυτό που πρέπει να κάνει κάθε τραγούδι: σε αφήνει να το ταιριάξεις κάπου με βάση τα βιώματα σου και παράλληλα σε βάζει σε πολλές σκέψεις. Προτίμηση μου, το «Όταν Κάτι Τελειώνει», αφορά εκείνες τις στιγμές που αναζητώ μανιωδώς αισιοδοξία στη ζωή μου, ενώ παράλληλα μου θυμίζει έντονα την pop – rock σκηνή του ’90 που πλέον δεν υπάρχει. Για πιο μελωδικές στιγμές, υπάρχουν «Τα Μυστικά του Κόσμου» ή το «Ταξιδεύω» και πόσα ακόμη… Για πιο rock στιγμές και πολιτικά ή κοινωνικά μηνύματα, το «Ρουφιάνοι» θα σε καλύψει πλήρως και μουσικά και στιχουργικά: «Ρουφιάνοι συγχωρέστε με που ζω απ’ την ζωή μου…»

Δεν θέλω να αναφερθώ σε περισσότερα τραγούδια, γιατί σίγουρα κάποιο θα το αδικήσω. Η ουσία είναι μία και εντυπωσιακή: 15 ολόκληρα τραγούδια, με διαφορετικό συχνά ύφος και διάθεση, που δεν τα βαριέσαι και που θα σε κάνουν να τα τραγουδήσεις πολλές φορές. Και αν υπάρχει κάποιο (πάνω από ένα δεν θα βρεις) που μπορεί να μην σου αρέσει και τόσο, έχεις άλλα 14 να σε ταξιδέψουν και να γεμίσουν μελωδικά πάνω από μια ώρα του χρόνου σου. Συμβουλή μου είναι να ακούσεις το album ξανά και ξανά και να αφήσεις τα τραγούδια να κυλήσουν με την σειρά που οι Like Emily θέλουν να σου τα παρουσιάσουν. Το αποτέλεσμα είναι βέβαιο πως θα σε αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο.

Εξαιρετική από κάθε άποψη δουλειά και με γερές δόσεις νοσταλγίας. Αυτή η μουσική σκηνή κάποτε ευημερούσε και γνώρισε τεράστια ανταπόκριση. Το γεγονός πως κάποιοι, από τα βασικά μέσα που θα έπρεπε κανονικά να παρουσιάζουν τέτοιες δουλειές, αδιαφορούν σκόπιμα θέλοντας να μας πείσουν πως μονάχα αυτά που καλοπληρώνονται για να παρουσιάσουν, αποτελούν και την τάση της εποχής, είναι μεγάλο λάθος. Όπως μου είπε ο Παναγιώτης Νταβέλος, κανονικά θα έπρεπε ο μουσικός να ψάχνει παντού κάποιον για να προβάλει την δουλειά του και παράλληλα ο κόσμος να αναζητά αυτούς που θα προβάλουν παρόμοιες δουλειές. Όπως συνέβαινε παλιότερα με το σωστό ραδιόφωνο.

Οι Like Emily βρίσκονται εκεί έξω και σε περιμένουν να τους ανακαλύψεις…

Συντελεστές:

Τύμπανα: Άρης Θεοδωρόπουλος

Κιθάρα: Ηλίας Τσιροβασίλης

Μπάσο: Νίκος Κόντος

Τραγούδι: Έμιλυ Παύλου

Keyboards: Παναγιώτης Νταβέλος

Μίξη: Παναγιώτης Νταβέλος

Mastering: Ryan Smith, Sterling sound, NYC