Calexico – Algiers (2012)

Γράφει ο Notis

Η Γεωγραφία έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στην μουσική των Calexico, ακόμα και την εποχή που έπαιζαν στους Giant Sand με τον Howe Gelb. Το ντουέτο Joey Burns και John Convertino από τις αρχές του 1990 έχουν διατυπώσει τις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες σε μεθυστικά και λεπτομερέστατα μονοπάτια, όχι μόνο διηγούμενοι θλιβερές ιστορίες ανθρώπων που διασχίζουν τα σύνορα, καταδικασμένους οδηγούς ή ανήσυχους περιηγητές, αλλά με μια περιπετειώδη μουσική που συνδυάζει τις παραδόσεις της Λατινικής Αμερικής με τους rock n’ roll ήχους της Βόρειας Αμερικής. Με την μουσική τους έχουν αποδείξει πως δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στα μουσικά είδη και είναι πολλά τα στοιχεία που ενώνουν διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς.

Η μπάντα πήρε το όνομα της από την πόλη Calexico στα σύνορα της California. Ξεκίνησε στις αρχές του 1990 όταν ο Burns ο οποίος σπούδαζε μουσική στο πανεπιστήμιο της California, συναντήθηκε με τον Convertino που έπαιζε drums με τον Howe Gelb στους Giand Sand. Ο Burns ενσωματώθηκε στο συγκρότημα παίζοντας κοντραμπάσο για τις ανάγκες μιας ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Οι Giant Sand μετακόμισαν το 1994 στο Tucson της Arizona, όπου οι Burns και Convertino θα σχηματίσουν τους Friends of Dean Martin (αργότερα the Friends of Dean Martinez), ωστόσο θα χωρίσουν με τον Bill Elm (συνιδρυτή του συγκροτήματος) το 1996. Το ντουέτο στη συνέχεια θα γίνει ένα indie rhythm section συγκρότημα προς ενοικίαση και θα συνεργαστεί με άλλους παρόμοιους μουσικούς, όπως τους Victoria Williams, Barbara Manning και Richard Buckner, ώσπου να σχηματιστούν τελικά οι Calexico.

Από το 1997 μέχρι το 2011 θα ηχογραφήσουν 8 albums (τα 2 soundtracks) μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 όπου θα κυκλοφορήσει το «Algiers». Το album θα πάρει το όνομα του από το Algiers της Νέας Ορλεάνης, όπου ηχογραφήθηκε, μια γειτονιά στη νοτιοδυτική όχθη του ποταμού Mississippi, που αποτελεί το σπίτι διαφόρων κυνηγημένων, καθολικών εκκλησιών, Jazz clubs και με εμφανή τα σημάδια από το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα. Το album κουβαλά συναισθήματα και μελαγχολικές εικόνες, μελωδικούς πειραματισμούς και μια προσπάθεια να θαφτεί το παρελθόν παρά να αναζωογονηθεί, αν και δύσκολα αποφεύγονται οι συγκρίσεις με τις προηγούμενες δουλειές τους (χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί για τον περισσότερο κόσμο, πρόβλημα). Εξάλλου, στιχουργικά, υπάρχει μια τάση ανανέωσης και μια αισιόδοξη προσέγγιση, ιδιαίτερα αν το δεις μέσα από το πρίσμα του τρόμου που έφερε το πέρασμα του τυφώνα. Μην ξεχνάς πως στην ουσία, η πόλη μιλά σε αυτό το album.

Δεν θα ακούσεις τεχνάσματα Mardi Gras σε αυτό το album, ούτε τα γνωστά κόλπα τύπου Dr. John ή έντονα πνευστά και ήχους που προσεγγίζουν street bands. Οι Burns και Convertino αυτή την φορά πάνε πιο ανατολικά για να ηχογραφήσουν έναν πιο δυτικό δίσκο, υπέροχα «ταξιδιάρικο», όπου συναντάς ισπανόφωνα τραγούδια να μιλούν ακόμα και για θυσίες στον θεό Quetzalcoatl. Το Algiers ακούγεται όμορφο, με ιδιαίτερη ευαισθησία στα instrumental περάσματα και με έμφαση στα «συνωμοτικά» φωνητικά του Burns, και παράλληλα λίγο «στοιχειωμένο» ίσως, από τις χαμένες ευκαιρίες που είχε να απορροφήσει στοιχεία αυτής της παράξενης γειτονιάς και να τα γνωστοποιήσει μέσω της μουσικής.

Αυτό που απομένει ως τελικό συμπέρασμα είναι πως σίγουρα είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες, όμως πρόκειται για έναν καθαρό δίσκο των Calexico, άψογα σχεδιασμένο και ευφάνταστα δημιουργημένο. Το Algiers δεν είναι σαφώς το καταπληκτικό Feast of Wire του 2003 ή το Carried to Dust του 2008, αλλά από την άλλη, όπως συνηθίζω να λέω, χρειάζεται αρκετά ακούσματα ώστε να καταφέρεις να το κάνεις δικό σου. Υπάρχουν αρκετές υπέροχες στιγμές με τις οποίες μπορείς να δεθείς, που εμένα τουλάχιστον με συνεπήραν, αγκιστρώθηκα επάνω τους και δύσκολα μπορώ να τις αφήσω. Το καταρρακτώδες τελείωμα του “Para” που μοιάζει να υπαινίσσεται κάτι τρομερό, το αρμονικό “Fortune Teller” με τα υπέροχα φωνητικά, το μελαγχολικό τύπου Chris Isaak “Sinner In The Sea”, το υπέροχο “Epic” που απογειώνεται υποδηλώνοντας μια διαρκής κίνηση και σε παρασύρει πραγματικά σαν φύλλο στον άνεμο…

Ακούγεται οικείο, είναι όμως απίστευτα αποτελεσματικό. Ένας διαφορετικός κόσμος από αυτούς που ειπώθηκαν στα προηγούμενα albums, με το τσέλο να ισορροπεί τα βίαια κατά διαστήματα, περάσματα της ηλεκτρικής κιθάρας, πιο δυτικό, λιγότερο μελαγχολικό και με αρκετά διαστήματα καθαρής έμπνευσης. Του λείπει ίσως μια συνοχή την οποία όμως θα παρατηρήσεις μονάχα αν είσαι hardcore fan του συγκροτήματος και τελικά, αυτή η μικρή στροφή, ίσως αποτελεί μια προσπάθεια «φρεσκαρίσματος» του παρελθόντος, που ως συνήθως, έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Προσωπικά, καθώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου hardcore fan των Calexico, που όμως τους κατατάσσω πολύ ψηλά στην λίστα των προτιμήσεων μου, πιστεύω πως το «Algiers» είναι ένα σπουδαίο album, που θα κάνεις πολύ καιρό να το αφήσεις…