Έχω τέσσερα πόδια απλά… δεν είμαι κατώτερος!!!

Γράφει ο Mike Psycho_Wolf

Ένα και μόνο είδος μας έχει αντέξει στην πορεία των αιώνων τόσο πολύ και μας έχει σταθεί στα δύσκολα και στα εύκολα.  Ο σκύλος ήταν, είναι και θα είναι ο μόνος αληθινός και καλύτερος φίλος του ανθρώπου.  Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.  Όποιος έχει ζήσει με ένα από αυτά τα υπέροχα πλάσματα – από αγάπη και όχι από περίσταση ή κατά το κοινωνικό του δοκούν – θα σας το επιβεβαιώσει.

Το ερώτημα είναι όμως: είναι και ο άνθρωπος ο καλύτερος φίλος του σκύλου;  Εκεί δυστυχώς η πραγματικότητα διίσταται - ας μου επιτραπεί η έκφραση.  Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τον σκύλο, έχουν ένα ή περισσότερους ή είχαν στο παρελθόν.  Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων και ειδικά των Ελλήνων - αφού για αυτούς μπορώ μόνο να μιλήσω εκ πείρας – φοβούνται, σιχαίνονται ως και μισούν τα συμπαθέστατα αυτά τετράποδα, συνήθως αναίτια.  Εννοείται η όλη συλλογιστική δεν αφορά τραυματικές εμπειρίες που μπορεί κανείς να είχε στο παρελθόν και να έχουν δημιουργήσει φοβίες.  Μιλάω για φόβους του στυλ «Μην πλησιάζεις το σκυλί. Θα σε φάει.» ή «Καλέ αυτά είναι γεμάτα αρρώστιες.».  Βλέπετε, η άγνοια ή ακόμα χειρότερα η ημιμάθεια είναι πολύ κακοί σύμβουλοι.

Ένας σκύλος που αφέθηκε μέσα στο αστικό τοπίο χωρίς πραγματικά μέσα επιβίωσης ή υγιούς ζωής,  με τρεχούμενο νερό, με προοπτική τροφής και κοινωνικότητας, σαφώς και πιθανότατα να γίνει και εχθρικός και να βρωμίσει και να αρρωστήσει.  Πείτε μου όμως, τι φταίει ο ίδιος;  Πού ακριβώς τα επέλεξε όλα αυτά;  Σε ποιο σημείο του δώσαμε έστω και μία επιλογή;  Και ειδικά για τους αδέσποτους σκύλους των πόλεων, ας βάζουμε λίγο νερό στο κρασί μας και ας θυμόμαστε ότι, εμείς γεμίσαμε και καταστρέψαμε τον υγιή περιβάλλοντα χώρο, μετατρέποντάς τον σε αυτή την τσιμεντομάζα.  Εδώ εμείς που το δημιουργήσαμε και δεν ζούμε υγιώς σε αυτές.  Τι ακριβώς να απαιτήσουμε από τα δύσμοιρα τετράποδα;

Από την άλλη υπάρχουν τα τόσα και τόσα σκυλάκια που η τύχη τους επεφύλασσε απαίσια παιχνίδια, χωρίς να χρειαστεί να βρεθούν αδέσποτα ή πιο σωστά, λίγο πριν καταλήξουν αδέσποτα.  Πάμπολλα στοιβαγμένα σε βιτρίνες “pet-chop” περιμένοντας κάποιον να τα πάρει σπίτι του και να τα υιοθετήσει.  Δυστυχώς συχνά γύρω στα Χριστούγεννα ως δωράκι σε σύντροφο ή σε παιδάκι με αποτέλεσμα το ίδιο καλοκαίρι το σκυλάκι αυτό να προστεθεί στην «στατιστική» του φαινόμενου εγκατάλειψης.

Το έχετε ακούσει άπειρες φορές σίγουρα, συγχωρήστε μου άλλη μία: αν αγαπάτε τα ζώα, ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ PET-SHOP!!!  Λίγο να ψάξετε στο internet, θα βρείτε ένα τεράστιο όγκο σχετικών πληροφοριών και αιτιών.  Πέραν όμως του να μην δώσουμε τροφή σε αυτή την ειδεχθή βιομηχανία, ένας βασικός λόγος είναι ότι με αυτό τον τρόπο δεν δίνουμε την δέουσα αξία στην πράξη αυτή καθαυτή.  Πηγαίνουμε σαν να αγοράζουμε ένα έπιπλο, ρούχο ή συσκευή, ενώ στην ουσία επιλέγουμε σύντροφο και μάλιστα ένα μόνιμο παιδί.  Πρέπει να επιλέξουμε όπως επιλέγουμε - ή τουλάχιστον όπως θα πρέπει να επιλέγουμε – το αν και πότε θα κάνουμε ένα παιδί.

Ο σκύλος είναι ένα μόνιμο παιδί.  Θα θέλει από εμάς τα πάντα και για πάντα!  Απαιτείται δέσμευση και αφοσίωση.  Όπως ακριβώς ένας πολύ καλός φίλος, ένας δικός μας άνθρωπος.  Όσοι δεν έχετε ζήσει με σκύλο, μην φοβηθείτε.  Ειλικρινά δεν είναι τίποτα, αρκεί να δώσετε στο πλάσμα αυτό, την αξία που του πρέπει.  Βαρυγκωμάει κανείς το ότι πρέπει να ταΐσει το παιδί του;  Είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα το να βγεις με ένα καλό φίλο για ένα καφέ;  Πιστέψτε με, όλα γίνονται αν επιλέξουμε να ζήσουμε με ένα σκύλο, ενσυνείδητα και αν τον αγκαλιάζουμε με αγάπη ως ένα νέο μέλος της οικογένειάς μας.  Έχω δει ζευγάρια να δουλεύουν αμφότεροι (μερικές φορές και περισσότερες από μία δουλειές) και να μπορούν να βγάλουν το σκύλο τους βόλτα 3 φορές την ημέρα, να παίξουν μαζί του και να μπορούν βγουν και με φίλους, συχνά με την ευχάριστη παρέα ενός ακόμα τετράποδου φιλαράκου...

Οι «θυσίες» μας όμως αυτές, δεν είναι επί ματαίω.  Τουναντίον, τα ανταλλάγματα και τα οφέλη είναι τεράστια και αναρίθμητα.  Η ζωή σε ένα σπίτι που με αγάπη έχει συμπεριλάβει ένα σκύλο στην οικογένεια, είναι πάντα καλύτερη από ότι σε ένα σπίτι κενό τετραπόδων.  Βελτιωμένη σωματική υγεία με μειωμένη πίεση και χοληστερίνη.  Βελτιωμένη ψυχική υγεία με χαλάρωση και ηρεμία, ενώ και οι όποιοι καυγάδες συνήθως κοπάζουν πολύ συντομότερα και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Η ουσία είναι μία όμως: να καταλάβουμε ότι αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι ισάξιά μας - αν θέλετε τη γνώμη μου, συχνά πολύ πιο αξιόλογα από πολλούς από εμάς.  Δεν είναι αξεσουάρ, δεν είναι παιχνίδια ή μέσο κοινωνικής ένταξης και σίγουρα είναι μία ΚΑΚΙΣΤΗ επιλογή για δώρο – χειρότερη δεν μπορώ να σκεφτώ.  Είναι όντα που αξίζουν τον ίδιο σεβασμό με τον καλύτερο άνθρωπο.  Έχουν απλά τέσσερα πόδια... δεν είναι κατώτερα!

ΥΓ1: Και προς θεού, είναι «ο σκύλος» και όχι «το σκυλί» (δεκτό βέβαια «το σκυλάκι» ).  Δεν είναι θέμα γραμματικής.  Είναι θέμα πολιτισμού!

ΥΓ2: http://www.youtube.com/watch?v=U7DpqLymaSE

ΥΓ3: http://www.imdb.com/title/tt1028532/  Είναι μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, καθώς προσωπικά έχω δει το άγαλμα αυτού του ζώου που κοσμεί κεντρική πλατεία του Τόκιο.